Σε φιλώ σταυρωτά, και μου βγάζεις στοργή. Οργή που μου φεύγεις προτού ακόμη χορτάσω
τη ζωή στα ελάχιστα, μικρά της φωτάκια. Θυμάμαι τότε που μου χαμογέλασες ανάμεσα
στον κόσμο και ένιωσα ορφανό, που δεν είχα μάθει ώς τότε, τις συνήθειες των ανθρώπων.
Θα ήταν κατόρθωμα για μένα να καθήσεις μια στιγμή δίπλα μου. Ζώ πάνω απο τα σύννεφα
βλέπεις, και κάτω απο τις ρίζες των δέντρων, δεν έχω μάθει το ανθρώπινο και το γήινο ακόμη.
Ντράπηκα που δεν έμαθα να δίνω. Δεν έχω δει ομορφότερο πρόσωπο απο το δικό σου. Πόσο
θα'θελα το δέρμα να ιαθεί. Γιατί τα μάτια δεν ξεχνιούνται ποτέ.