Ξεπεσμός η αρχή, ξεπεσμός και το τέλος. Και η παράξενη σχέση μας με τον πόνο συνεχίζεται.
Δεν περιμένουμε κανέναν να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα μας. Εμείς και το εσωτερικό του κορμιού μας θα παραμείνουμε για πάντα στις σπηλιές.
Δεν υπάρχει ανωτερότητα, μόνο επιβίωση.
Πάλι δικά τους θα ναι τα ψέματα. Δικές τους οι αμαρτίες. Δικός μας ο πόνος και οι ξένες ώρες.
Δικός τους ο χάρτης. Δικός μας ο έρωτας.
Δεν είναι θέμα αρχών.
Είναι απλά κρίμα.
Εύχομαι να σαι ευτυχισμένη.